De Reis

Het eerste bericht uit Ghana

He mensen, de Ghanese sfeer heb ik al aardig te pakken. Na het vertrek uit Goirle op 9 februari, rond 12:00 uur zijn we uiteindelijk zo’n 30 uur later heelhuids aangekomen in Golokuati. Ik ga mijn best doen deze hele tocht kort en boeiend te houden, want het was me der 1.
Oh.. Vader, Moeder.. excuses dat jullie ook via deze weg een duidelijke bevestiging krijgen van mijn veilige aankomst, ik zal mezelf nader verantwoorden als ik jullie bel met mijn Ghanese nummer! Lang verhaal!

Goed, weer verder.. de lange reis, haha.
Na het uitzwaaien van familie op het station was het nog zo’n 2 uur wachten voor onze eerste vlucht naar Casablanca, Marokko zou vertrekken, dit ging allemaal vrij vluchtig en de kleine 4 uur die we moesten vliegen ging ook aardig vlot voorbij. Casablanca, de plaats waar Luuk Ederveen voor het eerst in zijn leven de bodem raakte buiten Europa. Hier werden we vervolgens verwend met een uurtje of 4 niksen, veel beter dan dat is het ook niet geworden. De rest van de reis werd eigenlijk pas weer interessant in Ghana.
Half 6 ochtends met zo’n 30min slaap sinds het ontwaken de vorige ochtend in Goirle, stond ik zo fresh mogelijk mijn ogen uit te kijken. Op het vliegveld in Ghana werden we prima ontvangen en ook de baggage was vrij vlot weer in eigen bezit.
We werden opgehaald door Mawutor(, haar dochtertje Terreesa van 5 maanden) en haar zus Edem. Toen we onze koffers naar het vervoersbusje brachten werden we vergezeld door een stel Ghanese mannen, die allemaal zeer behulpzaam met onze spullen in de weer gingen. Na deze kleine moeite werd er vervolgens een aardig royale vergoeding verwacht.. na een heel gedoe waarbij de spanningen stegen is het uiteindelijk allemaal gelukkig met een sisser afgelopen, maar een prettig kennis maken met de Ghanese bevolking is toch anders. (Uiteraard is deze eerste indruk weer totaal van de kaart)
Nadat we onze tassen op de achterbank van het busje hadden gelegd, was het wachten tot wij aan de beurt waren. Na een kort, beetje onwennig gesprek met Mawutor, had ik voor ik er erge in had kleine Terreesa op schoot. Babies zijn awesome! Terreesa al helemaal!
Toen we opgehaald werden gingen we door om bij de tante van Mawutor te ontbijten, Familie is alles voor Ghanesen en vrienden van familie zijn ook vrienden. We hebben een prima ontbijtje gehad (gebakken ei met brood) en voor Ghanese begrippen zijn we niet veel later richting Golokuati vertrokken (zo’n 4 uur).
De wegen in Ghana zijn niet geweldig, al viel het me in het begin nog niet tegen. Een paar uur verwijderd van Accra zijn de wegen echter aardig verwaarloosd, het is zelfs zo dat onze taxichauffeurs een aantal keer in discussie gingen over wie er voorop moest, zodat de ander de ideale route langs of door de kuilen beter uit kon stippelen. (Geloof me, dit was ook echt nodig, haha. Uiteindelijk zijn we dus rond 18:00 aangekomen op de plaats der bestemming.
Vandaag heb ik het gevoel al redelijk geacclimatiseerd te zijn, onderhandelen, wachten, starende blije Ghanezen, flinke hitte, zweten, lachen, wachten, rusten en gezelschapspelletjes zijn trefwoorden die mijn laatste 48 beschrijven. Volgende keer gaan we wat meer op specifieke ervaringen in, hebben jullie net als ik ook al zo’n zin in mijn volgende verslag?
Vanavond gaan echt Ghanees eten, bereid door Mawutor, met ondersteuning van enkele medestudenten. Ik ben benieuwd!