De eerste week

De eerste week in Ghana zit erop, het serieuze werk wordt morgen ingewijd met stage lopen bij het St Margret Marquart catholic hospital in Kpando. Daar zullen we de komende 7 weken elke maandag en dinsdag stage gaan lopen. Elke week op een andere afdeling. Daarnaast gaan we woensdag beginnen aan ons project. Ofterwijl, het wordt allemaal een beetje zakelijker. Na deze week heb ik daar eigenlijk nog niet zo’n behoefte aan, want het was me toch een week!
Ik ga niet de hele week samenvatten, want dan zouden jullie dit niet beschouwen als een samenvatting, daarom heb ik er maar voor gekozen een aantal dingen van de afgelopen week te beschrijven.


Woensdag
De regeldag, na maandag en dinsdag rustig aan te hebben gedaan, werd het tijd voor introducties met onze stage plaatsen, een hele rondleiding gehad door het ziekenhuis waar het mortuarium ook bij hoort. Dit was het heftigste moment van de dag: Zo’n 70 lichamen lagen in de koelcel.. Soms liggen er lichamen langer dan een jaar voordat de familie genoeg geld gespaard heeft voor de uitvaart. Families betalen voor de ligtijd van de overledene en door deze inkomsten blijft het verliesgevende ziekenhuis draaiende.. Bijna ondenkbaar toch?!

Hierna gingen we nog allerlei dingen regelen in Kpando zelf. Het hier gebruikelijke feit dat je aangestaard wordt met (grotendeels) grote glimlachen en daarnaast vaak benaderd wordt door diezelfde goedlachse Ghanees begint al een beetje te wennen, maar is nog altijd speciaal. Toch heb ik me kapot verbaasd en genoten van de volgende gebeurtenis: Na het bezoek aan het ziekenhuis gingen we op zoek naar stoffen voor onze werkkleding, we kwamen toen langs een kinderdagverblijf of iets dergelijks waar ze niet zo gek vaak blanken mensen zien passeren.. de pakweg 50 kinderen stopte per direct met wat ze aan het doen waren en kwamen naar de hekken gestormd, vergelijkbaar met Nederlandse kinderen die Sinterklaas het schoolplein zien betreden, alleen dan nog een stuk schattiger, fanatieker en Juva in koor zingend (Juva of iets in die trand is de benaming voor blanke mensen). Allemaal kleine handjes reikte naar boven om die van mij (en andere) aan te kunnen raken! F*cking geniaal! (excuses voor mijn taalgebruik) Was er een half uur later nog steeds van ontdaan. De dag werd vervolgens afgesloten met een avondmarathon Weerwolven zonder elektriciteit en stromend water, de eerste en hoogst waarschijnlijk ook niet laatste keer.

Donderdag
Nadat we heerlijk gezwommen hadden bij de waterval van Wli* met de bijbehorende schitterende wandeltocht kwamen we zo rond een uurtje of 3, 4 weer thuis (jep.. zo voelt het hier al!). Tijdsbesef is hier aardig afwezig dus ik moet eerlijk bekennen dat die 3 a 4 uur een pure gok is. De kinderen die bij ons op de compound wonen kwamen voor de zoveelste keer vragen of we mee gingen voetballen, Marjon en ik konden de verleiding voor een potje voetbal niet langer weerstaan en zo zijn we met 7 kinderen richting één van de vele voetbalveldjes gegaan. De teams werden verdeeld en met 4 tegen 5 was alles nog aardig overzichtelijk. Voor we begonnen moest één van de 4 doelpalen nog wel even opnieuw in de grond gezet worden, maar dit duurde echter maar een minuut of twee. De 4 tegen 5 was binnen een kwartier opgelopen naar een 11 tegen 12. Het ondertussen hectische spelletje was nog altijd zeer vermakelijk en ondanks het feit dat ik twee keer zo oud was als mijn teamgenoten, was ik zeker niet de beste van het veld. Uiteindelijk hadden we ook een hele groep toeschouwers en het spel kwam ten einde toen Marjon en ik gingen eten. Bijna iedereen liep met ons mee, je bent gewoon een attractie voor ze en ik moet eerlijk bekennen dat ik daar wel van kan genieten!
* Googlen! Internet is zeer matig hier, dus foto’s komen wellicht niet of pas later

Ada Foah
Ons eerste uitje met de groep vond de afgelopen 3 dagen plaats, Peter (begeleider) vertelde over een eilandje vlakbij Ada Foah (zo'n 5 uur rijden) waar hij al eens eerder geweest was met een aantal studenten. Het hield eigenlijk het volgende in: zon, zee, de volta, palmbomen, bier, Ghanees dansen en uiteraard veel geduld. Anne.. ik was altijd degene die het lastig had met het feit dat jij nooit op tijd kan zijn, dit is nu verleden tijd. Het personeel deed er gemiddeld 1,5 uur over om een bestelling af te leveren. Je zult je wel afvragen wat voor indrukwekkende dishes dit dan zoal zijn, nou dat was het volgende: pineapple (in blokjes gesneden), een gebakken eitje, sandwitches en Banana pancakes. Ik vind het schitterend hoe de mensen hier in het leven staan, alles op het gemakje en handige oplossingen staan hier in ieder geval niet centraal, Heerlijk!

Elke avond begonnen we met een drankje die gevolgd werd door vele andere. Het zijn twee aardig beschonken avonden geworden die de titel Legendarisch niet onder zouden doen. De meeste van jullie zijn wel op de hoogte van de geweldige dansstyle van de Afrikanen, Ghanezen zouden zomaar eens de Koningen der koningen kunnen zijn, wauw! Twee avonden/nachten bloed fanatiek met het hele eiland dansen heeft er nog niet voor kunnen zorgen dat ik de Afrikaanse dansstyle eigen heb kunnen maken. Ongelovelijk hoe zij kunnen dansen en je graag helpen bij het verbeteren van je Ghana-Skills. Kiddo’s hier hebben al sickere moves dan de meeste bij ‘So you think you can dance’ en dat wordt hier ook gewoon normaal gevonden. Het ritme dat zij aanhouden is totaal anders dan die van ons en is daarom zeer lastig.. Toch voel je je een ontzettende baas als je de dansvloer owned met Dirk en Lukas omdat de (meeste) Ghanezen niet verder komen dan een ongemakkelijk heen en weer gestap bij westerse muziek! Ik heb bijna 48 lang een lach op mijn gezicht gehad, hier hadden ze het op school al over: een Euforische periode in het begin als 1 van de 4 fases van het acclimatiseren en dat deze dan om zal slaan naar een licht depressieve fase.. iets om rekening mee te houden, ookal geloof ik niet dat ik verder zal komen dan fase 1.
Ben benieuwd naar het Ziekenhuis en de grote verschillen die ik ga zien, ookal had ik graag nog zo’n weekje gehad voordat het dan echt allemaal gaat beginnen.

Foto’s op wbj.nu is tot dusver nog niet gelukt, maar heb nog wat plannetjes up my sleave! dus wie weet komen deze spoedig!
Dit bericht had er gister al op moeten staan maar dat ging niet ivm slecht internet en ik ben vandaag te lui om ‘m weer opnieuw aan te passen:P ookal is het misschien wel benoemswaardig dat het avondeten mijn darmen niet bereikt heeft, zal wel iets verkeerds gegeten hebben, komt goed!

Groetjes uit Epic Ghana!